Οι Σύροι αντάρτες απέχουν πλέον μόλις 20 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Δαμασκό, αφού έθεσαν υπό τον έλεγχό τους την επαρχία Ντεράα, στη νότια Συρία, ανέφεραν ένας διοικητής τους και η μη κυβερνητική οργάνωση Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (OSDH).
Ο Ράμι Άμπντελ Ραχμάν, ο διευθυντής του OSDH, είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι αντάρτες μαχητές ελέγχουν όλη την Ντεράα, το λίκνο της εξέγερσης του 2011 εναντίον του καθεστώτος στου Μπασάρ αλ Άσαντ. Ένας διοικητής τους, ο Χασάν Άμπντελ Γάνι, επιβεβαίωσε ότι απέχουν «λιγότερα από 20 χιλιόμετρα» από τη νότια είσοδο της Δαμασκού.
Μετά την πτώση του Χαλεπιού, την περασμένη εβδομάδα, οι κυβερνητικές δυνάμεις καταρρέουν σε όλη τη χώρα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, καθώς οι αντάρτες καταλαμβάνουν τη μία μετά την άλλη πολλές μεγάλες πόλεις και επανεμφανίζονται σε περιοχές όπου θεωρείτο ότι η εξέγερση είχε καταπνιγεί εδώ και χρόνια. Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, πέρα από το Χαλέπι στα βόρεια, τη Χάμα στην κεντρική Συρία και το Ντέιρ Εζόρ στα ανατολικά, οι αντάρτες λένε ότι κατέλαβαν επίσης την Κουνέιτρα, την Ντεράα και τη Σουέιντα στα νότια και προωθούνται προς την πρωτεύουσα Δαμασκό.
Τον Μάρτη του 2008 η Ελβετία και το Ιράν ανακοινώνουν τη δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου, τον «Περσικό Αγωγό», που θα ξεκινούσε από το Ιράν και μέσω Τουρκίας θα πέρναγε στην Ευρώπη. Η αντίδραση των ΗΠΑ είναι έντονη, οι πιέσεις για να ευθυγραμμιστεί η ελβετική εταιρεία ενέργειας EGL (Elektrizitätsgesellschaft Laufenburg) με τις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν είναι έντονες. Τον Οκτώβρη του 2010, η Ελβετία επιβάλει εμπάργκο και η δημιουργία του αγωγού εγκαταλείπεται.
Ο τότε Αμερικάνος πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία, επισημαίνει την ανάγκη η Ευρώπη να μειώσει την εξάρτησή της από το ρώσικο αέριο. Οι δυτικές χώρες αναζητούν εναλλακτικές λύσεις.
Το 2009, το Κατάρ, σε συνεννόηση με την Τουρκία και τους Αμερικάνους, παρουσιάζει σχέδιο για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου από το Κατάρ προς την Ευρώπη. Ο αγωγός θα περνούσε από την Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, τη Συρία και την Τουρκία.
Στο Κατάρ ανήκουν τα δυο τρίτα του μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου στον κόσμο, το οποίο βρίσκεται 3.000 μέτρα κάτω από τον βυθό του Περσικού Κόλπου. Το υπόλοιπο 1/3 ανήκει στο Ιράν. Η μεταφορά του φυσικού αερίου γίνεται μέχρι σήμερα με δεξαμενόπλοια, πράγμα που το καθιστά ακριβότερο από εκείνο της Ρωσίας.
Ο Μπασάρ αλ-Ασαντ, απορρίπτει τα σχέδια κατασκευής του Αγωγού του Κατάρ και ξεκινάει διαπραγματεύσεις για την κατασκευή αγωγού, μήκους 6.000 χιλιομέτρων και κόστους 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων με το Ιράν, που θα περνάει από το Ιράκ, την Συρία και θα φτάνει στον Λίβανο. Από τις ακτές του Λιβάνου τα σχέδια προβλέπουν την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα διασχίζει τη Μεσόγειο μέχρι την Ελλάδα και από κει στην αγορά της Ευρώπης.
Ο «Ισλαμικός Αγωγός» αναμενόταν να ολοκληρωθεί το 2018, κάτι που, βέβαια, δεν συνέβη ποτέ…
Εδώ και οκτώ χρόνια, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί μαζί με τις ισλαμοφασιστικές συμμορίες που δημιούργησαν και εξόπλισαν, δολοφονούν τους λαούς της Συρίας, καταστρέφουν την χώρα, πρωταγωνιστούν στο μακελειό των ανθρώπων. Από κοντά οι ντόπιοι περιφερειακοί ιμπεριαλιστές, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία με τις άλλες μοναρχίες του Κόλπου.
Μέσα στην ευρύτερη «πυριτιδαποθήκη» της Ανατολικής Μεσογείου, ιδιαίτερο, βασικό και επικίνδυνο ρόλο παίζει η Τουρκία, η αστική τάξη της οποίας ποτέ δεν παραιτήθηκε από την διεκδίκηση των εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου, τα ενεργειακά κοιτάσματα, το Αιγαίο.
Το ξέσπασμα της «Αραβικής Ανοιξης», στη Συρία, που αποδείχτηκε βαρυχειμωνιά για τους αραβικούς λαούς, έδωσε τα προσχήματα:
- Η εξαπάτηση των λαών της Συρίας και της παγκόσμιας Κοινής Γνώμης άρχισε: «Η συριακή κυβέρνηση καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εχει σχέσεις με καθεστώτα όπως εκείνα του Ιράν και της Βόρειας Κορέας. Χρησιμοποιεί χημικά όπλα εναντίον του λαού της. Το καθεστώς Άσαντ αποσταθεροποιεί την ήδη ασταθή Μέση Ανατολή. Ο σφαγέας Άσαντ είναι τρομοκράτης και επιβλαβής για το μέλλον της Μέσης Ανατολής και γι’ αυτό πρέπει να φύγει».
- Μεταφέρθηκαν από όλη τη γη, εξοπλίστηκαν, χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν «αντιπολιτευόμενες» μισθοφορικές ισλαμιστικές δυνάμεις, που αιματοκύλισαν τη χώρα, έσπειραν τον τρόμο και οδήγησαν περιοχές ολόκληρες στα σκοτάδια ενός σύγχρονου μεσαίωνα. Ηταν η φάση του πολέμου δι’ αντιπροσώπων.
- Κι όταν μερικές ομάδες από αυτές ξέφυγαν από τον έλεγχό τους και δημιούργησαν την ισλαμοφασιστική οργάνωση ISIS, μια θανάσιμη απειλή για όλο τον κόσμο, τότε η επείγουσα ανάγκη καταπολέμησής του, έδωσε την δικαιολογία σε αυτές τις δυνάμεις να εισβάλουν, με δικά τους στρατεύματα αυτή τη φορά, και να εγκατασταθούν στο έδαφος της Συρίας παρά και ενάντια στη θέληση της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας.
Ολοι τώρα είχαν καινούργιο και ισχυρό λόγο που στρατεύματά τους παραβίαζαν τα σύνορα κυρίαρχου κράτους και εγκαθιστούσαν βάσεις σε περιοχές της Συρίας: την καταπολέμηση της τρομοκρατίας!
Αμέσως μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τα σοσιαλιστικά κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (1989 – 1991) και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ξεκίνησε η έντονη δραστηριότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη περιοχή της Μέσης Ανατολής προκειμένου να «λυθούν» οι εκκρεμότητες που παρέμεναν ανοιχτές στην περιοχή, μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους, και εμποδίζονταν από την ύπαρξη του μεγάλου σοσιαλιστικού παράγοντα. Ένα ξέφρενο ξεκαθάρισμα παλιών και νέων λογαριασμών είχε ξεκινήσει:
Τον Γενάρη του 1991 ξεκινά ο Πόλεμος του Κόλπου. Αμερικανικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους βομβαρδίζουν το Ιράκ προκειμένου να αποσυρθούν τα ιρακινά στρατεύματα που είχαν εισβάλλει στο Κουβέιτ τον περασμένο Αύγουστο, με την τότε ανοχή και παρότρυνση των ΗΠΑ. Στις 3 Μαρτίου το Ιράκ συνθηκολογεί.
Τον Δεκέμβρη του 1998 ΗΠΑ και Βρετανία «ανακαλύπτουν» πυρηνικά, βιολογικά και χημικά όπλα στο Ιράκ και ξεκινούν τους βομβαρδισμούς της χώρας (επιχείρηση «Αλεπού της Ερήμου») για να τα… καταστρέψουν.
Στις 11 Σεπτέμβρη 2001 το τρομοκρατικό κτύπημα στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη λειτουργεί σαν άλλοθι για κάθε επέμβαση και επιταχύνει τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο. Τον Οκτώβρη 2001 οι ΗΠΑ εισβάλουν στο Αφγανιστάν, υποχρεώνοντας και τους άλλους εταίρους τους να τους ακολουθήσουν.
Την 1η Ιούνη 2002, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στον «άξονα του κακού», θέτοντας ταυτόχρονα, μετά το Αφγανιστάν, τους επόμενους στόχους του: Ιράκ, Ιράν, Συρία, ΛΔ Κορέας και Κούβα.
Στις 6 του Νοέμβρη 2003, σε ομιλία του στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας», αναφέρεται για πρώτη φορά σε σχέδια για την «Μεγάλη Μέση Ανατολή» μιλώντας για την «ανασυγκρότηση» της ευρύτερης περιοχής. Είχε προηγηθεί, στις 20 Μάρτη, η επίθεση των Αμερικανών και των Βρετανών στο Ιράκ, και στις 10 Απρίλη η κατάληψη της Βαγδάτης.
Στις 27 του Νοέμβρη 2007, στην Ανάπολη των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε Διεθνής Σύνοδος για το Παλαιστινιακό, με τη συμμετοχή και της Ε.Ε. και σημαντικούς απόντες το Ιράκ και το Ιράν, όπου οι Αμερικανοί φανερώνουν την εκπόνηση και την επιθυμία τους να επιταχύνουν την προώθηση των σχεδίων τους για μια «Νέα Μέση Ανατολή», αναγγέλλοντας την άμεση ανάμειξή τους στη περιοχή.
Την επόμενη χρονιά, στις 28 Οκτώβρη 2008, τέσσερα αμερικάνικα ελικόπτερα πραγματοποιούν επιδρομή στο συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, που στοίχησε τη ζωή οκτώ πολιτών, με το πρόσχημα της καταδίωξης ενός καταζητούμενου στελέχους της ιρακινής «αλ Κάιντα». Η επιχείρηση για την αποσταθεροποίηση της Συρίας και με αυτά τα μέσα έχει αρχίσει.
Μετά την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ ξεκινάει με ορμή η προσπάθεια των Αμερικανών να προωθήσουν τον «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι βασικοί στόχοι του σχεδίου της Νέας Μέσης Ανατολής, συνοπτικά, είναι:
- Ο αστικός εκσυγχρονισμός των καθεστώτων της περιοχής, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο νομικό – πολιτικό εποικοδόμημα για να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν σταθερή βάση για την εξάπλωση των μονοπωλιακών ομίλων στις αγορές της περιοχής και την ενίσχυση του ρόλου τους σε διεθνές επίπεδο.
- Η διασφάλιση της πρόσβασης των Αμερικάνων και ο έλεγχος των πηγών ενέργειας της περιοχής και των νέων κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου.
- Ο έλεγχος μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου