O Ζελένσκι επιτέθηκε στη Ρωσία με αμερικανικούς ATACMS και βρετανικούς Storm Shadows και τώρα όλοι περιμένουν τα Ρωσικά αντίποινα

 

  Οι κινήσεις του Ζελένσκι που διοικεί ένα καθεστώς που σύντομα θα λογοδοτήσει για ότι έκανε σωστά η λάθος στο πόλεμο,  δείχνουν πως η Ουκρανία είναι ουσιαστικά υποχρεωμένη (στριμωγμένη) να περάσει στην επίθεση. Δεν υπάρχει σήμερα άλλος δρόμος για τον Ζελένσκι από το να χτυπήσει με όλα τα διαθέσιμα μέσα τις θέσεις του ρωσικού στρατού, αλλά και τις υποδομές ανεφοδιασμού της Ρωσίας, πριν αυτές φτάσουν στο σημείο να απειλήσουν κρίσιμα εδάφη και δυνάμεις.

Το Κουρσκ και τα 1.200 τετραγωνικά χιλιόμετρα που οι Ουκρανοί έχουν υπό τον έλεγχό τους από τον περασμένο Αύγουστο είναι και το μοναδικό ουσιαστικό διαπραγματευτικό χαρτί, σε περίπτωση που ο Ντόναλντ Τραμπ αποφασίσει να φέρει ή να «σύρει» στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τα δύο μέρη. Εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες οι δυνάμεις του Κιέβου έχουν σταματήσει τις επιθετικές κινήσεις στη νοτιοδυτική επαρχία της Ρωσίας και από την άλλη το Κρεμλίνο έχει στείλει ενισχύσεις από τη Βόρεια Κορέα στο συγκεκριμένο σημείο, με μόνο στόχο την άμεση εκδίωξη με κάθε τρόπο των ουκρανικών δυνάμεων. Η κίνηση του Κρεμλίνου να συνεργαστεί με την Βόρεια Κορέα δείχνει εν μέρει και το «κατεπείγον» του πράγματος.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θέλει σε καμία περίπτωση να υπάρχει το ζήτημα του Κουρσκ στο προσκήνιο και να εδραστεί σε αυτή την μικρή λωρίδα γης ένα αφήγημα, από το οποίο θα κινδυνεύσει μεγάλο ποσοστό της ουκρανικής επικράτειας, που ο στρατός του ελέγχει σήμερα. Για τη Ρωσία η κοιλάδα του Ντονμπάς αλλά και το κομβικό λιμάνι της Μαριούπολης δεν είναι υπό διαπραγμάτευση και δεν θέλει να υπάρξει τίποτε που να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο αυτό τον όρο, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη.

Στον αντίποδα, χτυπώντας ρωσικούς στόχους με βρετανικά, αμερικανικά και σε λίγες μέρες και με γαλλικά όπλα, το Κίεβο είναι ξεκάθαρο πως έχει πάρει μία ακόμη δύσκολη, αλλά αναγκαία απόφαση: «Θα διαφυλάξει με όποιο κόστος τα εντός Ρωσίας κατεχόμενα εδάφη».

Η Ουκρανία και ο Ζελένσκι έχουν βρεθεί ξανά σε αυτό το σημείο, όπως διαχρονικά κάθε αμυνόμενος απέναντι σε μία μεγαλύτερη από τον ίδιο δύναμη. Τα αποτελέσματα την προηγούμενη φορά είχαν καταστροφικό για την Ουκρανία αντίκτυπο. Η επιμονή Ζελένσκι να μην υποχωρήσουν οι πλέον αξιόμαχες δυνάμεις του από την Μπαχμούτ, παρά τις ορδές από δυνάμεις της Wagner που έκαναν επιθέσεις 24 ώρες την ημέρα μέχρι να καμφθεί η ουκρανική αντίσταση και ουσιαστικά στέρησαν συνολικά από τη χώρα και τον στρατό της ό,τι πιο δυναμικό και έμπειρο διέθετε σε στρατιωτικό προσωπικό. Σε δεύτερο χρόνο έφεραν τη ρήξη ανάμεσα στον Ουκρανό πρόεδρο και τον αρχηγό του στρατού και τελικά την αποπομπή του τελευταίου.

Ο εξαιρετικά δημοφιλής Ζαλούζνι, ο άνθρωπος που έδωσε στην άμυνα της Ουκρανίας σάρκα και οστά και απώθησε τους Ρώσους τόσο από το Κίεβο τις πρώτες ημέρες του πολέμου όσο και αργότερα από τη Χερσώνα, έφυγε και τη θέση του πήρε ο πολύπειρος Σίρσκι, αλλά το Κίεβο έμεινε χωρίς εμπειρία στα πεδία. Η κοιλάδα του Ντονμπάς τελεί υπό τον έλεγχο των Ρώσων στο μεγαλύτερο μέρος της και παρά την ουκρανική επιστράτευση και την εκπαίδευση νέων μελών στις ένοπλες δυνάμεις, το momentum σε αυτά τα πεδία δύσκολα θα αλλάξει… Οι Ρώσοι μάλιστα τους τελευταίους έξι μήνες προωθούνται κατά περίπου ένα μίλι την ημέρα, ταχύτητα πολλαπλάσια αυτής με την οποία οι δυνάμεις του κινήθηκαν επί δύο χρόνια.

Το «πάθημα» φαίνεται πως έχει γίνει «μάθημα» για το Κίεβο και η επιλογή στρατηγικής σήμερα είναι πέρα από αναγκαία και κομβική. Αν τους επόμενους δύο μήνες οι ουκρανικές δυνάμεις καταφέρουν να κρατήσουν τα εδάφη στο Κουρσκ και δεν υποχωρήσουν από τις τελευταίους τους άμυνες στα ανατολικά, τότε το διπλωματικό «bras de fer» που θα εμφανιστεί σχεδόν «αυτόματα», όταν ο Ντόναλντ Τραμπ αναλάβει 47ος πρόεδρος, δεν θα είναι απλό και, το σημαντικότερο, θα έχει «μοχλούς» και διεκδικήσεις και από τις δύο πλευρές.