Ο Νετανιάχου απάντησε στον Μακρόν ότι το Ισραήλ ιδρύθηκε με πόλεμο και όχι με ψήφισμα του ΟΗΕ

 

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, απάντησε στο σχόλιο που έκανε νωρίτερα σήμερα ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, λέγοντάς του ότι η δημιουργία του Ισραήλ ήταν το αποτέλεσμα του «πολέμου της ανεξαρτησίας» του 1948 και όχι μιας απόφασης του ΟΗΕ.

«Μια υπενθύμιση στον πρόεδρο της Γαλλίας: δεν ήταν το ψήφισμα του ΟΗΕ που ίδρυσε το κράτος του Ισραήλ αλλά μάλλον η νίκη που πέτυχε στον πόλεμο της ανεξαρτησίας, με το αίμα των ηρωικών μαχητών, πολλοί εκ των οποίων ήταν επιζώντες του Ολοκαυτώματος – κυρίως του καθεστώτος του Βισί στη Γαλλία» ανέφερε το γραφείο του Νετανιάχου στην ανακοίνωσή του.

Πηγή:wikipedia 

 

Ο λοχαγός Άβραχαμ Άνταμ υψώνει την Ισραηλινή σημαία στο Ουμ Ράσρας (σημερινή τοποθεσία στο Εΐλατ), σηματοδοτώντας το τέλος του πολέμου.

 Στις 15 Μαΐου 1948, ο εμφύλιος πόλεμος μετατράπηκε σε σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών κρατών μετά την ισραηλινή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας την προηγούμενη μέρα. Η Αίγυπτος, η Υπεριορδανία, η Συρία και εκστρατευτικές δυνάμεις από το Ιράκ εισήλθαν στην Παλαιστίνη.

 Στις 14 Μαΐου 1948 οι ηγέτες του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου ανακήρυξαν την ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, όταν έληξε η Βρετανική Εντολή στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ δέχτηκε επίθεση από γειτονικές αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ, Υπεριορδανία και Λίβανος) που δεν αποδέχθηκαν την ύπαρξή του. Παράλληλα εναντίον των Ισραηλινών αγωνιζόταν στο εσωτερικό του νεοσύστατου κράτους και η αραβική εθνοφρουρά με υποκίνηση του μουφτή της Ιερουσαλήμ. Αρχικά οι αραβικές χώρες κατέλαβαν κάποιους εβραϊκούς οικισμούς, σύντομα όμως οι Ισραηλινοί πέρασαν στην αντεπίθεση.

 Η ισραηλινή επικράτηση στον δεκάμηνο πόλεμο και η επέκταση των συνόρων του εβραϊκού κράτους

Μετά από μια εκεχειρία τεσσάρων εβδομάδων (11 Ιουνίου – 8 Ιουλίου 1948), οι Ισραηλινοί που είχαν υποστήριξη από πολλές χώρες του εξωτερικού, ιδιαίτερα τις κομμουνιστικές, απώθησαν τα αραβικά στρατεύματα σε μια σύντομη επίθεση «των δέκα ημερών», όπως αποκλήθηκε. Στη διάρκεια μιας νέας ανακωχής (20 Ιουλίου – 10 Οκτωβρίου 1948) περίπου 500.000 Άραβες πρόσφυγες μετακινήθηκαν από το Ισραήλ προς την Υπεριορδανία ,τη Συρία και τον Λίβανο. Από τις 15 Οκτωβρίου 1948 ως τον Ιανουάριο του 1949 οι Ισραηλινοί απώθησαν τους Αιγύπτιους μέχρι την πόλη Ελ – Αρίς και κατέλαβαν ολόκληρες τις περιοχές Νεγκέβ και Γαλιλαίας. Η Αίγυπτος ζήτησε ανακωχή, κάτι που έγινε στις 24 Φεβρουαρίου 1949 και ακολούθησαν ανακωχή με τον Λίβανο (23 Μαρτίου 1949) , την Ιορδανία, όπως είχε ονομαστεί η Υπεριορδανία (13 Απριλίου 1949) και τη Συρία (20 Ιουλίου 1949). Το εντυπωσιακό, αλλά άγνωστο στοιχείο είναι ότι κάποιες από τις Συμφωνίες αυτές υπογράφτηκαν στη Ρόδο, σχεδόν ένα χρόνο μετά την επίσημη ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα και ενώ η χώρα μας ταλανιζόταν από τον Εμφύλιο.

Χαρακτηριστικό γεγονός είναι επίσης, όπως μας πληροφόρησε ο κύριος Νίκος Φαρμακίδης, ότι ο τότε Δήμαρχος Ρόδου Γαβριήλ Χαρίτος ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, που έδωσε το όνομα «(Πλατεία) Εβραίων Μαρτύρων» σε μία από τις πλατείες του νησιού. Η πλατεία διατηρεί το όνομα αυτό μέχρι σήμερα. Στις Συμφωνίες της Ρόδου, που δεν έχουν προβληθεί σχεδόν καθόλου στην Ελλάδα, αντίθετα είναι ιδιαίτερα γνωστές στο εξωτερικό («General Armistice Agreements of Rhodes 1949») θα αναφερθούμε εκτενέστερα στη συνέχεια. 

 Προκαλεί εύλογη απορία πώς ένα κράτος που είχε μόλις ιδρυθεί κατάφερε να αντιμετωπίσει πολυπληθέστερες στρατιωτικές δυνάμεις. Όπως είχαμε αναφέρει, τα χρόνια της Βρετανικής Εντολής υπήρχαν στην περιοχή συχνές συγκρούσεις.

Ενώ για τους Άραβες (εκτός Παλαιστίνης) ήταν η πρώτη πολεμική σύγκρουση, οι Ισραηλινοί, όπως αυτοαποκαλούνταν πλέον οι Εβραίοι της Παλαιστίνης ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι. Δεν ανήκαν όμως όλοι στην ίδια κρατική δύναμη. Εκτός από την Χαγκάνα που είχε γίνει το στρατιωτικό παρακλάδι της «Εβραϊκής Υπηρεσίας» αρκετές από τις πολιτικές παρατάξεις είχαν τους δικούς τους στρατούς. Γνωστότερη ήταν η Ιργκούν Τζβάι Λεούμι, που συνδεόταν με το κίνημα που επιδίωκε να ιδρύσει ένα εβραϊκό κράτος και στις δύο όχθες του ποταμού Ιορδάνη. Η Ιργκούν υπό τον μετέπειτα πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπεγκίν προέβη σε πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως η τοποθέτηση βομβών στο ξενοδοχείο «King David» της Ιερουσαλήμ στις 22 Ιουλίου 1946 κατά την οποία σκοτώθηκαν 51 άνθρωποι, Άραβες, Ισραηλινοί και Βρετανοί και τραυματίστηκαν 46 και η σφαγή του Deir Yassin (Ντέιρ Γιασίν), στις 9 Απριλίου 1948, όταν 130 περίπου φανατικοί Σιωνιστές έσφαξαν τουλάχιστον 107 Παλαιστινίους, ανάμεσα στους οποίους και γυναικόπαιδα στον οικισμό Ντέιρ Γιασίν .Οι Ισραηλινοί χωρίστηκαν για πρώτη φορά, καθώς η Ιργκούν και η ακόμα πιο ακραία οργάνωση «Συμμορία Στερν» αντιστάθηκαν στην ενσωμάτωσή τους στην Χαγκάνα, που μετεξελίχθηκε στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν αναδιοργάνωσε τη Χαγκάνα και έκανε υποχρεωτική τη στράτευση ανδρών και γυναικών. Κάθε Εβραίος και Εβραία έπρεπε να λάβει υποχρεωτικά στρατιωτική εκπαίδευση.Πηγή:protothema.gr